Herinnering uit India

Ik zit op de stenen vloer in de Sri Aurobindo Ashram. Mijn benen gebogen in een kleermakers zit, mijn handen losjes op mijn knieën en mijn ogen gesloten. 

Mijn dagen in India zijn hectisch. Ik werk acht uur per dag voor de stichting die ik run en ben ook nog vijf uur per dag in opleiding tot heler. Om ervoor te zorgen dat ik dat kan volhouden geef ik mezelf twee uur pauze per dag. Eentje om een echt lekkere kop koffie te drinken aan het strand en eentje om tot mezelf te komen.

Op het strand word ik als buitenlander continue aangesproken door nieuwsgierige Indiërs, maar hier in de ashram word ik met rust gelaten. Zeker als ik zit te mediteren bij de samadhi, de plek waar The Mother begraven ligt. 

Ik concentreer me op mijn ademhaling en de sensaties die ik voel. De warme zinderende lucht, het briesje dat af en toe langs mijn huid strijkt en de geluiden om me heen. 

Ik merk dat ik langzaam steeds dieper in mezelf keer. In dit moment van overgave komen de vragen. Vragen over het leven, over wat ik hier te doen heb en over alles dat ik niet kan verklaren.

Ik ben toegewijd aan de training die dr. Raichura mij geeft. Ik zie dagelijks hoe hij mensen helpt. Ze komen ziek, met pijn of met geestelijke klachten de ashram in. Hij heelt ze en ze lopen gezond en pijnvrij de deur weer uit. 

Hij vertelt me veel, maar ik kan niet alles plaatsen. Wat gebeurd er nu precies en hoe werkt dat? Dezelfde vragen blijven zich herhalen tijdens mijn meditatie. Elke dag weer.

“Hoe zit het dan met ziek zijn? Hoe werkt het dan met die energetische lagen? Hoe werkt heling? Wat gebeurt er dan in het proces, zowel etherisch als in het lichaam?” 

Vandaag voelt anders. “Weet je?”, denk ik. “Die antwoorden krijg ik toch niet. Niet nu, op dit moment terwijl ik zit te mediteren. Maar ik vertrouw erop dat de antwoorden zullen komen.” Ik richt me in gedachte tot the Mother. “Laat het me zien op een manier dat ik het begrijp.”

Als het uur voorbij is, sta ik op. Het is tijd om weer aan het werk te gaan. Meestal loop ik achterom zodat ik de drukte kan vermijden, maar vandaag neem ik de weg die voor de bezoekers is bedoeld, door het boekwinkeltje.

Ik loop naar binnen en meteen wordt alles om me heen vaag. Behalve één plek. Daar ligt een boek omringd door allemaal pastelkleurig licht en sprankelende sterretjes. De kaft en titel lijken licht te geven. 

Ik verwacht bijna dat er een soort magisch ‘ta da’ deuntje gaat spelen. Dat gebeurt niet, maar de boodschap is duidelijk. Ik koop het boek en berg het op in mijn tas. 

Die avond als ik laat in mijn bed lig, begin ik te lezen. Ik ben verbijsterd. In het eerste hoofdstuk vind ik direct een antwoord op een van mijn vragen. Als ik verder blader besef ik dat elk hoofdstuk een thema bevat waar ik vragen over heb. Dit boek bevat het antwoord op al mijn vragen!

“Dank je wel Mother”, fluister ik zachtjes. “Duidelijker had je niet kunnen zijn.”