Blessed Samhain - Happy Diwali - Spooky Halloween

Op de dag dat mijn Indiase familie het festival of Light viert, gonst het in ons dorp van Halloween.
Ogenschijnlijk twee uitersten.  Het ‘donker’ en het ‘licht’.

In Nederland heb ik de traditie van Halloween door de decennia heen zien opbloeien met een dubbel gevoel. Ik wist niks van de traditie of de oorsprong, maar als kind vierde ik het in de ‘Amerikanenwijk’, een wijk waar Amerikaanse expats woonden met hun gezin. De Amerikanenwijk die naast de wijk lag waar ik opgroeide, werd in oktober omgetoverd tot een ware griezelwijk vol met spoken, spinnen, heksen, pompoenen en skeletten. Toen ik ouder werd gingen wij op 31 oktober langs de deuren en riepen we op ons beste Engels:  “trick-or-treat”.

Ik deed stoer mee, maar ik vond het doodeng al die poppen, enge geluiden en knipperende lichtjes.   
Als tegenhanger van al het enge, ging ik als Nederlands boerinnetje inclusief klompen.

Hoewel mijn klasgenoten me afkeurend aankeken, vonden de Amerikanen het ‘wonderful!’, ‘amazing!’ of ‘sooooo cute’, wat me altijd een extra hand snoep opleverde.

Diep van binnen kon ik niks met deze enge traditie en al helemaal niet met het idee om de ander zo hard mogelijk te laten schrikken. De schrik raakte mij in de oerangst van nagejaagd worden, zwarte magie en ronddolende zielen.

Het is dezelfde schrik die ik in mijn lijf voelde als ik slaperig wakker werd en er een entiteit naast mijn bed stond.
Of de schrik die ik in mijn lijf voelde als ik op een oude plek kwam, zoals een kasteel of een ruïne. Zo’n plek waar je voelt dat er iemand of meerderen op een gruwelijke manier zijn gedood.
Om maar te zwijgen van de keren dat een gekwelde entiteit daadwerkelijk contact probeerde te maken door een tv of radio aan te zetten, mij als een koude vlaag aan te raken, of door me de ervaring van ‘zien’ te geven.

Dus nee ik was geen fan van Halloween, al denk ik met een warm gevoel terug aan de Amerikanen in ons dorp die mij op jonge leeftijd andere ervaringen meegaven waar ik als Nederlands meisje niet bekend mee was.

Waar ik me echter nooit mee bezig hield was wat het eigenlijk betekende ‘Halloween’.
Halloween is een verbastering is van het Engelse ‘All-Hallow-Even, dat Allerheiligenavond betekent, de avond voor Allerheiligen wat ze vanuit de Rooms-Katholieke traditie vieren op 1 november.
Gevolgd door het gedenken van de voorouders en geliefden op Allezielen op 2 november. Een viering die we ook in andere tradities weer tegenkomen, zoals het Mexicaanse Dia de los Muertos, waarin we veel gelijkenissen zien met het verkleden zoals tijdens Halloween.

Dit jaar valt Halloween samen met het hindoestaanse Diwali, het feest-van-het-licht, wat niet elk jaar is omdat deze dag wordt bepaald door de hindoekalender.
Het Lichtjesfeest was mijn favoriete feest toen ik in India woonde en er in alle huizen ghee lichtjes werden ontstoken om de overwinning van het goede over het kwade te vieren.
Ik zie mezelf nog op de heilige berg van Shiva staan met duizenden uitzinnige Indiërs die allemaal zo dicht mogelijk bij het heilige vuur wilden komen. Het vuur wat hoog hoop op het topje van de berg ontstoken werd om de overwinning te vieren van het licht over de duisternis.
De overwinning van gelukzaligheid over de onwetendheid.

Het was prachtig daar boven op die berg. Niet ver boven mij zag ik het heilige vuur steeds hoger en groter worden, terwijl er onder mij duizenden lichtjes ontstoken werden door het hele dal.
Het knetterende vuurwerk zweepte de uitzinnige menigte alleen nog maar meer op.
Het was zo’n magisch moment waarop ik mijn overtuiging verankerde om te kiezen voor het licht.
Het was een pad waren ik jaren voor koos. Focus op het licht, zodat het duister geen ruimte krijgt.

Maar net als in het leven, kwam er ook daar op die berg een moment dat ik naar beneden moest afdalen. Letterlijk. Het was koud en ik had honger, maar toen ik wilde afdalen zag ik dat een deel van de berg in lichte laaien stond en binnen no time werd dat brandend vuurtje een grote vuurzee die mij en velen met mij weer omhoog dwongen.

Wat ik me toen nog niet realiseerde was dat het licht en donker samengaan.
Uren zaten we vol angst vast op de berg, terwijl mensen hun laatste eten en drinken met elkaar begonnen te delen. De euforie sloeg om naar paniek, onzekerheid en gesnik.
Mensen gingen angstvallig opzoek naar andere wegen om beneden te komen, maar allen keerden terug.

Totdat er een stem uit de duisternis riep dat er een weg was langs de vuurzee.
Toen begon de grote afdaling, die nog vele uren in beslag nam, in het donker, onder het fonkelen van duizenden sterren, met het heilige vuur achter ons.

Verschillende keren gleed ik meters naar benden me vastgrijpend aan alles en iedereen wat ik tegenkwam. Het duister in, om vervolgens weer op te staan en de muur van vuur voor me te zien. Terwijl de intensiteit van hitte toenam, werd het heilige vuur achter mij steeds kleiner.  

Nu, zoveel jaar later, realiseer ik me op een steeds dieper niveau dat er niks te overwinnen valt als er geen donker is. Er is geen licht zonder donker. We leven in een duale wereld.
Sterker nog: onze ziel heeft er voor gekozen af te dalen in deze duale fysieke vorm, om de ervaring van afgescheidenheid te doorleven en uiteindelijk weer vanuit heelheid te kunnen leven.

Dat gaat dus niet alleen over het licht, ook over het aankijken van je angsten. Zoals ik dat op die berg moest doen. Maar ook soms in het dagelijks leven. Of als er ineens een opdringere ziel naast me staat waar ik van schrik maar die alleen maar gezien en gehoord wil worden.

Of als het angstige gevoel van een eenzame soldaat me overvalt. Een soldaat die aan de rand van het water aan zijn lot is overgelaten, achtergelaten voor dood om daadwerkelijk in alle eenzaamheid te sterven.

Maar het gaat ook over doodsangsten die me soms overvallen uit een ver verleden, vorige levens, die mijn ziel in zijn bewustzijn met zich meedraagt. Of het aankijken van die delen in mij die nog te donker zijn om volledig te durven zien.

Op sommige momenten zijn de sluiers tussen dat wat me met onze fysieke ogen zien en dat wat we waarnemen met onze geestesoog ijler, dunner dan normaal.

Wat me weer doet denken aan Samhain. Deze Keltische nieuwjaarsviering wordt ook vanavond op 31 oktober gevierd. Het is de transitie van de overgang van zomerperiode naar het begin van de winter. Voor de Kelten begon alles vanuit het donker. In deze nacht kwamen de werelden van de goden en van het materiele bestaan het dichts bij elkaar, zodat de overgang tussen beide gemakkelijk was.
Het feest is verbonden met de seizoenswisseling en de cyclus van het leven. Het is een tijd om je voor te bereiden op een nieuw begin en dus een perfect moment om terug te blikken naar het verleden en oude dingen los te laten, zodat jij voorbereidingen kan treffen voor de toekomst.

Een van de rituelen was om het ‘oude’ vuur te doven in alle huizen, waarna het weer met speciaal heilig vuur ontstoken werd, wat me doet denken aan het heilige vuur op de berg van Shiva.

Een ander Keltisch ritueel is om het ‘oude’ in de ketel van transformatie te stoppen. De ketel van oermoeder Cerridwen, zij, de wijze vrouwe, die de tocht door de donkere ketel begeleidt om tot jouw essentie te komen, het licht van duizend sterren.

En dat komt vandaag allemaal samen op 31 oktober.

De sluiers zijn ijl.
Verbindingen sterk.
Laat los wat niet dient.
Dood en wedergeboorte.
Ontsteek de lichtjes.