Vrijdag voor mijn vakantie sloot ik mijn laptop af met een diepe zucht. Voor mijn gevoel was ik eindelijk bij. Mijn website is in de maak. Mijn laatste training afgerond. Financiën en boekhouding op de rit. Eindelijk is het ‘hoofd’-werk achter de rug. Tijd om te beginnen met dat wat ik graag doe en waar ik goed in ben. Althans zo werkt het in mijn hoofd.  

Het Universum heeft echter een ander plan.  

Mijn laptop heeft met een reset alle bestanden gewist. Alle bestanden waar ik de afgelopen 1,5 jaar aan heb gewerkt. Mijn back-up is ook leeg. Vraag me niet hoe. 
Ik ben niet boos. Hoef niet te huilen. Ik hoef zelfs niks te snoepen, wat gewoonlijk wel mijn reactie is.  Ik weet het gewoon even niet meer.  

Soms zit je in een flow. Heb je het gevoel dat je op de juiste koers bent en toch sluipen er ongemakken en pijntjes in, we stappen er overheen. Ongemerkt.  

Waar ben ik overheen gestapt?  
Mijn moeheid? De tranen of frustratie?  
De stijfheid in mijn lijf? Of was het toen mijn bovenlijf pijn begon te doen? Eerst in mijn schouder. Toen nek en later mijn hele bovenrug. “Misschien zou sporten wel helpen”, dacht ik nog tegen beter weten in. Al ging dat goed… Totdat mijn lijf zoveel pijn deed dat ik huilend de sportles uitliep.  

Kennelijk waren al deze signalen niet genoeg om mij te laten beseffen dat ik te veel vanuit mijn hoofd dacht. “Nog even dit, nog even dat. Dan krijg ik rust”, dacht ik elke keer.  

Nu is het maandag en zit ik voor een lege laptop. Ik voel me radeloos. Moedeloos. Waar moet ik beginnen? Wat is nu echt belangrijk? En belangrijker: Wat zie ik niet?  

Vertwijfeld kijk ik mijn praktijkruimte rond: Ik hou van mijn werkplek. Ik hou van het vrolijke geel aan mijn muur. De liefdevolle energie van de Lichtcodes. De oude vaas van mijn oma. Mijn planten die leven brengen. De Matroesjka poppetjes die me herinneren aan mijn innerlijke meisje. Ik hou van de energie die hier uitgewisseld wordt. De inzichten die ik hier krijg. Die anderen hier krijgen. De liefde die ik hier mag voelen. De zachtheid. Het gevoel dat alles precies is zoals het hoort te zijn. 

En dan ineens ontstaat er langzaam ruimte voor nieuwe mogelijkheden. Te vaak heb ik gedacht aan dat wat ‘hoort’ en of ik het wel goed doe. Er is geen goed of fout. Alleen het oordeel wat je er zelf oplegt. Ik was verstikt geraakt in mijn eigen oordelen.  

Dankjewel Universum dat je dat laat zien. Dat je me de ruimte geeft om opnieuw te gaan scheppen.  
Fris.  
Met een lege laptop. 
Met nieuwe plantjes voor de deur.  

Nieuwe kansen en mogelijkheden.  
En terwijl ik een traantje wegpink, voel ik het enthousiasme van deze nieuwe energie door mijn lichaam razen.   

Ik voel me vrijer. Ik voel me ruimer.  

De mogelijkheden zijn oneindig.