Als een slak
Als een slak kruipt mijn stem terug in mijn leven.
Zachtjes, krakend en breekbaar.
Nog onzeker en twijfelachtig.
Steeds makkelijker, zekerder en langzaam op zijn doel af.
Tegelijkertijd voel ik de verbondenheid met alles.
Ik voel mijn opgezette klieren.
Ik hoor het schrapen van mijn keel.
De rauwheid in mijn stem.
Ik voel het branden in mijn slokdarm en
de stilte diep van binnen.
Het valt me op hoe vaak iedereen geneigd is, even iets te roepen naar de ander.
Een ‘hallo’ of ‘wil je dat even meenemen?’
Iets in mij wil dit niet meer.
Ik wil niet meer roepen.
Ik wil niet meer overschreeuwen.
Ik wil niet meer praten om te praten.
Lopen om te lopen.
Rennen uit angst om de boot te missen of niet goed genoeg te zijn.
Ik wil net als de slak, gestaag op mijn doel af.
Verbonden met de grond waar ik op loop.
Overgeleverd aan de Goden van de natuur.
Vol vertrouwen.
Mijn voelsprieten en ik.
Voodoo poppetje
Het is dinsdagochtend. Ik zit in mijn praktijk tegenover Liam. Hij is hier vandaag voor een reading van één uur. We hebben een korte ademhalingsoefening gedaan om allebei te landen in ons lichaam en daarna heb ik contact gemaakt met de Akasha kronieken.
Boos op de Akasha kronieken
“Ben jij wel eens boos op de kronieken?”
Eén van de deelnemers van mijn verdiepingsgroep stelde mij deze vraag. Mijn antwoord?
“Ja zeker! Ik zou ze regelmatig met liefde achter het behang plakken. En denk daar in je hoofd nog maar een vloek en een zucht bij. Want ook al ben ik al jaren en jaren onderweg, ik raak nog steeds gefrustreerd. De informatie die ik ontvang is niet altijd de informatie die ik wil krijgen.”
Beelden achter de beelden
TW: ophanging
“Het eerste beeld dat ik zie is dat je met een strop om je nek klaar staat op zo’n houten platform. Ze gaan je ophangen. ‘Heks! Heks! Heks!’, hoor ik op de achtergrond.”
Tanja knikt. “Ja, dat ken ik. Dat beeld was ik zelf ook tegengekomen toen ik de eerste keer de kronieken opende.”
Chris, haar medecursist gaat door: “Dat beeld blijft komen. Ik kan je er nog meer over vertellen. Ik zie ook waar ze je van beschuldigen.”
Herinnering uit India
Ik zit op de stenen vloer in de Sri Aurobindo Ashram. Mijn benen gebogen in een kleermakers zit, mijn handen losjes op mijn knieën en mijn ogen gesloten.
Mijn dagen in India zijn hectisch. Ik werk acht uur per dag voor de stichting die ik run en ben ook nog vijf uur per dag…
