Als een slak kruipt mijn stem terug in mijn leven.
Zachtjes, krakend en breekbaar.
Nog onzeker en twijfelachtig.
Steeds makkelijker, zekerder en langzaam op zijn doel af.

Tegelijkertijd voel ik de verbondenheid met alles.
Ik voel mijn opgezette klieren.
Ik hoor het schrapen van mijn keel.
De rauwheid in mijn stem.
Ik voel het branden in mijn slokdarm en
de stilte diep van binnen.

Het valt me op hoe vaak iedereen geneigd is, even iets te roepen naar de ander.
Een ‘hallo’ of ‘wil je dat even meenemen?’
Iets in mij wil dit niet meer.
Ik wil niet meer roepen.
Ik wil niet meer overschreeuwen.
Ik wil niet meer praten om te praten.
Lopen om te lopen.
Rennen uit angst om de boot te missen of niet goed genoeg te zijn.
Ik wil net als de slak, gestaag op mijn doel af.
Verbonden met de grond waar ik op loop.
Overgeleverd aan de Goden van de natuur.
Vol vertrouwen.
Mijn voelsprieten en ik.