Ik ben mijn stem kwijt. Al 6 dagen.
Na een week de griep gehad te hebben was ik te enthousiast aan het werk te gaan.
Die avond bleef ik zowat in het hoesten hangen.
De volgende ochtend kwam er geen geluid meer uit. Niks. Zelfs geen gepruttel.
De poging om het mijn man en kinderen uit te leggen, werd een combi van gebaren, ‘klinkt als’ en hevig ja en nee schudden. We vonden het allemaal hilarisch. Het was echter nog geen uur later toen de eerste irritatie in me op borrelde: manlief naar het werk en probeer dan je kinderen van 5 en 3 jaar maar uit te leggen dat ze me nu echt even moeten helpen. Zucht.
Nu 6 dagen later lijkt het al aardig gewoon. Vandaag zei de jongste met een nagedaan piep stemmetje, druk gebarend en een grote glimlach: “Ikke stem kwijt”.

Het maakt je wel inventief, je stem kwijt zijn. Je gaat op een andere manier communiceren, kijken en handelen.
In plaats van vluchtig iets te roepen, maak ik nu bewust weer oogcontact en wacht tot ze me aankijken. Ook communiceren ik meer met mijn gezicht. Ik herontdek gezichtspieren waarvan ik vergeten was dat ik ze had.
Op alle lagen maakt het je bewuster. Elke fluistering doet pijn, dus toen ik na een paar dagen van druk fluisteren merkte dat het steeds slechter ging, maakte dat me weer stiller.
Het geeft me ruimte om te voelen wat er in mijn lijf gebeurt. Waar het pijn doet, waar het brand, schuurt, borrelt en vastzit.

Maar niet alleen in mij gebeurt er van alles. Ook in de buitenwereld.
In mijn gezin is iedereen meer afgestemd, meer behulpzaam, meer verbonden. Niet dat dit normaal niet zo is, maar er is een zachtheid neergedaald die in de alledaagse drukte soms even op de achtergrond ligt. De noodzakelijk communicatie met mijn man gaat via briefjes, een aanraking, een blik. Mijn kinderen hebben ook zo hun eigen mechanisme. De oudste van 5 jaar kruipt dicht bij me, met zijn oor vlak voor mijn mond. Hij is attent en zorgzaam en fluistert zelfs mee.
De jongste trekt nog lekker haar eigen plan, als een fladderende vlinder die nog niet doorheeft dat als ze me niet aankijkt ik niks kan zeggen. Althans dat wil ik denken. Misschien heeft ze het juist heel goed door, net als die keer toen we als gezinsklusje de heg gingen snoeien: “Klusjes zijn zo saaaaaai mama”.

En terwijl het in je en in de gezin impact heeft, worden ook anderen gedwongen rust te nemen als ik iets probeer te zeggen of te vragen.
Of niet, je merkt het snel genoeg als ze afhaken omdat het niet snel genoeg gaat, of omdat ze zich er ongemakkelijk bij voelen.
Maar buiten al die subtiele veranderingen, gaat het vooral nog over een diepere laag. Mijn stem is niet voor niets weg. Het is mijn ziel die naar me fluistert.
Het is mijn ziel die iets van me verlangt, die me met een zachte hand terug probeert te brengen naar daar waar ik mijn pad heb verlaten of nog niet volledig mijn waarheid leef. Iedereen weet wel dat een lichamelijke uiting zoals een keelpijn of een griep je iets verteld. We kiezen er alleen vaak voor om het niet te willen zien. We moeten door. Er moet nog zoveel gedaan worden. Het komt nu niet uit. Door de eeuwen en generaties heen heeft dat er voor gezorgd dat we steeds meer verwijderd zijn geraakt van onszelf. We zijn het ons niet meer bewust. We hebben het niet geleerd.
In plaats daarvan hebben wij het gedrag gekopieerd van onze ouders en grootouders, die vaak ook niet wisten hoe ze ermee om moesten gaan.

Maar ergens zit er een oude wijsheid verborgen. Luister maar naar de woorden die men zegt.
“Lekker rustig zo” of “Je praat zeker te veel” of “Je lichaam geeft aan dat je rust mag nemen”.
Er zijn nog veel meer van deze opmerkingen die we allemaal wel kennen. Het zijn opmerkingen uit ongemakkelijkheid, vanuit ‘haast’ gezegd. Opmerkingen zonder betekenis. Net zoals de standaard vraag “Hoe is het met je?” als je iemand tegen komt. Hoeveel mensen willen dan daadwerkelijk horen wat jou de afgelopen maanden heeft bezig gehouden?

Ik betrapte mezelf hier ook op. Ik lachte deze hele situatie weg met standaard opmerkingen en grapjes. Na een paar dagen dacht ik: “Goh het Universum, heeft wel een hilarische manier om me te laten zien, dat ik me nog meer mag uitspreken”.

Maar hoe langer het duurt, hoe meer ik in een stilte zak.
Ik word me weer opnieuw bewust van de snelheid waarmee mijn brein werkt. In gedachten ben ik al 10 stappen verder dan de situatie of het gesprek. Ideeën, gedachten, verbindingen, worden in mijn hoofd als een razende gelegd en niet alleen vanuit het Aardse maar vanuit een overkoepelende blik.
Achter standaard gedachten als bijvoorbeeld:
“Oh ja, ik mag meer in het nu leven” en
“Oh ja ik hoef de stilte niet te vullen met woorden”

Hoor ik daadwerkelijk de fluistering van mijn ziel.
Maar dat wat je ziel communiceert is niet altijd zo 1 op 1 wat het lijkt.
Wij mensen vertalen alles vanuit de beperking van onze mind, vanuit ons kader, onze patronen. Vanuit de wereld waar wij in leven, de wereld zoals wij die kennen, gevormd door ons verleden, onze familie, vrienden, het dorp en land waar we geboren zijn, sportclubs, school, religie, noem maar op.

Maar de ziel is veel meer dan dat. Het is groots, oneindig en tegelijkertijd zit het in je. Ben je er mee verbonden, doordrongen. Het is je grootste vriend die alles ziet en overziet en die het altijd het beste met je voorheeft. Het kijkt niet alleen naar nu. Het kijkt naar het grote geheel. Naar wat is geweest, waar je naar toe mag. Het ziet verbanden en patronen. Van nu maar ook door levens heen, door families heen. Je ziel kent je blinde vlekken en weet wat jij nog niet kan zien.

En daarom zeg ik dankjewel tegen de fluistering van mijn ziel. Ik heb je fluistering gehoord, mijn agenda heb ik leeg gemaakt, het is tijd dat jouw fluistering een stem krijgt.