Zon! Ik loop naar buiten en neem adem diep in terwijl mijn huid de eerste zonnestralen van dit jaar in zich opnemen. Ik voel het gras onder mijn voeten, ik ruik de zoete geur van bloemetjes en ik verwonder mij over de gele citroenvlinders die speels om elkaar heen dartelen. Het voelt alsof ik eindelijk uit een lange winterslaap kom die veelte lang duurde.

Mijn aandacht wordt naar mijn lijf getrokken. In mij kriebelt er ook van alles. Ik voel het op mijn hoofd, in mijn buik en bij mijn keel. Ik ken dit gevoel, het is een mengeling van onrust en enthousiasme. Onrust omdat het oude niet meer past en enthousiasme voor wat er komen gaat maar nog niet zichtbaar is. Deze mengeling in combinatie met de warme zonnestralen op mijn huid brengen me terug naar een herinnering van vijftien jaar geleden. Daar voel ik hetzelfde enthousiasme.

Ik sta op één van de vele bruggetjes voor de poort van de oude stad Lijiang, in China.
Glimlachend staar ik over het water. In de verte zie ik de witte toppen van de Jade Dragon Snow Mountain. Ik adem diep in en voel het in elke cel van mijn lichaam bruisen, het enthousiasme van het onbekende. Langzaam draai ik me om en kijk naar de ‘ancient gate’ die het begin van de oude stad markeert. Mijn voeten brengen mij er vanzelf naar toe.
Bij de poort moet ik mijn paspoort laten zien aan een man die me vriendelijk vraagt: “You want map Ancient town?” Ik schud mijn hoofd van links naar rechts. “NO?” vraagt de man verbaasd met ogen die er bijna uitrollen. “You need one. Many people get lost”, zegt hij terwijl hij me aankijkt en nog een laatste poging doet om mij te overtuigen.
Ik glimlach nogmaals vriendelijk en zeg: “No sire, thank you very much, but I enjoy to get lost”.
Ik draai me om en voel zijn ogen in mijn rug prikken.

Mijn glimlach wordt bij elke stap die ik zet groter en zichtbaarder. Ik zuig alles in me op: de prachtige kleuren, de geuren van wierook en de meest betoverende klanken. Ik loop langzaam en toch ook doelgericht tegelijk, zonder een doel te hebben. Ik voel me ongrijpbaar en verbonden met alles en iedereen. Ik praat en lach met de mensen van de vele winkeltjes. Ik maak grapjes met spelende kinderen maar ik ga nergens naar binnen. Ik blijf lopen en ik laat me meevoeren door en doolhof van straatjes. Ik zie oude, gammele houten gebouwen. Ik loop over bruggetjes en kijk naar het kabbelende water van de vele kanalen die door de oude stad stromen.  Ik heb geen idee van tijd of besef van waar ik ben. Inmiddels heb ik ook geen enkel gevoel van richting meer. Ik besef me dat ik verdwaald en mijn constante glimlach veranderd weer in een zichtbare grote lach.
Dit is ultieme vrijheid voor mij. Alleen, verdwaald en verbonden met alles om me heen. Zo loop ik uren en uren, zonder te eten, te drinken, te zitten of ergens te stoppen.

En dan uit het niets zie ik twee gele citroenvlinders. Even ben ik in verwarring: waar ben ik?
Ik kijk de vlinders na en langzaam word ik me weer bewust van mijn voeten in het gras. Ik sta weer in mijn tuin en ik voel de Nederlandse zonnestralen op mijn gezicht. Ik ontwaak uit mijn droom van verdwalen en ultieme vrijheid.

“Oh ja”, denk ik ineens. Dit was nog niet het einde van het avontuur en langzaam komt er een andere herinnering bij. Ik grinnik. Deze ultieme herinnering waar ik nu zo heerlijk in wegdroom, die kreeg in het echt leven nog een twist. Een vervolg waardoor ik ruw wakker werd geschut.
Ik schud die gedachten letterlijk van me af. Voor nu wil ik nog even genieten van de verwondering en het diepgewortelde gevoel van verdwalen en vrijheid. Voor mij het ultieme gevoel om mee wakker te worden uit een diepe winterslaap.