Voodoo poppetje

Het is dinsdagochtend. Ik zit in mijn praktijk tegenover Liam. Hij is hier vandaag voor een reading van één uur. We hebben een korte ademhalingsoefening gedaan om allebei te landen in ons lichaam en daarna heb ik contact gemaakt met de Akasha kronieken.

Nog voordat ik een gerichte vraag kan stellen, wordt er een beeld aan mij getoond. Ik zie een rieten voodoo poppetje. In het poppetje worden met kracht naalden geduwd. Ik voel boosheid, maar ook veel onmacht.

“Kunnen jullie het beeld helderder maken?”, vraag ik in gedachten aan de kronieken. 

Direct begint er langzaamaan een completer beeld te ontvouwen. Alsof de randen van een kijkgat vervagen en de gehele ruimte zichtbaar wordt. Ik zie een oudere man, een tovenaar. Hij bevindt zich in een grot vol met potten en kruiden.

Het voodoo poppetje waar hij de spelde insteekt staat symbool voor zijn leerling. Zijn protege. Hij had deze jongen lang geleden uitgehongerd aangetroffen in de bossen en hem opgevoed als zijn eigen kind. 

Dat juist hij zich tegen hem verzette, voelde als groot verraad. “In deze onzekere tijden zouden we samen een front moeten vormen! Het Christendom begint de oude religies steeds meer over te nemen en te verbannen. Waarom begrijpt mijn opvolger Joris niet dat samenwerken met het Bisdom juist een goede zet is. Dat we zo machtiger dan ooit konden worden?”

Met elke speld die hij in het poppetje steekt groeit zijn woede. Joris zou dankbaar moeten zijn. Hem blindelings volgen. Hoe durft de jongen zijn eigen weg te gaan?!

Onder de woede van de tovenaar voel ik zijn angst. Joris was niet zomaar opstandig. Hij had een sterk innerlijk weten over wat goed was en wat niet. Hij was niet bang om op te staan tegen de autoriteiten, tegen de christenen en zelfs tegen de tovenaar. Het licht van de jongen was te sterk.

Met zwarte magie bezweert de tovenaar het licht van Joris; de persoon die hij het meest liefheeft. Hij is bang dat hij zijn status en macht verliest en dat zijn ware, donkere essentie aan het licht komt. Die angst wint van de liefde.

De speldenprikken vinden hun echo in de fysieke borstkas van Liam. Hij kan voelen wat er toen gebeurde. Hoe het licht werd gedooft. “Ik wil ze er nu uittrekken. Al die spelden. Ik voel zijn wanhoop. Het moet er nu uit!”, zegt hij.

“Wacht nog even”, hou ik hem tegen. “Er is een andere manier. Focus je op je licht dat gedoofd wordt. Kijk naar dat licht, voel het, laat het groeien van binnenuit.”

Elke keer als zijn licht gedoofd dreigt te worden, geven we er opnieuw aandacht aan. Net zo lang tot de kracht van het licht zo groot is dat de spelden van binnenuit worden weggeduwd. Met de spelden verdwijnen ook de bezweringen van de tovenaar die eeuwen geleden werden uitgesproken.

We voelen allebei de bevrijding en heling. Zijn borstkas voelt nu licht, vol met liefde en compassie. Er is zelfs geen boosheid meer naar de tovenaar, waardoor ook hij zich terugtrekt.

Eindelijk zijn ze beide bevrijdt van deze vloek.

Met een oneindig diepe zicht opent Liam zijn ogen en kijkt me aan.

“Wat een opluchting”, zegt hij. “Bizar hoe zoiets met je mee kan reizen. Ik had geen idee.”

“Ja, dat kan heel verrassend voelen,” antwoord ik. “In de relatie tussen de tovenaar en zijn leerling zag ik een koppeling tussen liefde en gehoorzaamheid. De tovenaar dacht dat Joris hem blindelings zou volgen. Juist omdat hij hem liefhad. Die connectie tussen liefde en macht of gehoorzaamheid, heb je die wel eens ervaren?”

“Oh!”, zegt Liam. “Ja, dat heb ik zeker. Mijn vader was heel streng vroeger. Autoritair. Hij verwachtte van ons dat als hij iets zei, dat we dat meteen deden. Zonder vragen te stellen. Ik heb dat altijd ingewikkeld gevonden. Als ik het niet snapte, deed ik het vaak niet. Je kan je voorstellen dat hij dat niet leuk vond.” 

De plek die nu vrij is gekomen in je ziel, mag zich gaan vullen met licht, compassie en liefde. Precies zoals we net deden. 

We praten verder en Liam ontdekt nog meer relaties in zijn leven waarin deze dynamiek speelde. Een terugkerend patroon waarbij hij altijd in conflict raakte, terwijl hij zelf voelde dat hij handelde vanuit zijn gevoel.

“Liam. Ik zou graag verder met je werken op dit thema. Wat je zojuist hebt ervaren is een prachtige healing in het Akasha veld, maar dat ene moment zal niet alles waar je nu tegenaan loopt laten verdwijnen.” 

“In je leven zullen er nieuwe situaties naar voren kunnen komen, waarin je opnieuw geconfronteerd wordt met mensen die macht proberen uit te oefenen. Op de diepste laag is je oude pijn geheeld en heb je het losgelaten, maar er zijn nog andere lagen. “

“Zo kunnen je overtuigingen, je gedachten en je gevoelens die bij deze ervaring horen in dit leven aangewakkerd worden en opnieuw gevoed worden. Dan kan je de energie als het ware weer terug uitnodigen.”

Liam knikt. “Hoe kan ik dat voorkomen?”

“Wat je wil is dat er geen ruimte meer is voor die energie. Je wil dat je lichtkracht meer en meer toeneemt en dat er geen ruimte is voor die oude patronen. Dat vraagt om commitment.

Aan jezelf en aan je eigen spirituele pad.” 

“Om de heling die je hebt kunnen voelen, zien en ervaren ook volledig te gaan integreren in je huidige leven. Zou je het fijn vinden om daar samen aan te gaan werken?”

“Zeker,” zegt hij. “Want zoals ik me nu voel, zou ik me graag blijven voelen.”

Nadat ik de deur achter hem sluit zet ik muziek aan en dans door de ruimte. Wat een heerlijke ervaring was dit weer. Ik ben benieuwd wat de kronieken nog meer aan Liam te vertellen hebben.