Op onze eerste dag in Engeland sprong ik meteen in het diepe bij The White Spring in Glastonbury. Vanaf het moment dat mijn vriendin in Nederland benoemde dat ze hier voor de bruiloft in wilde, wist ik dat ik mee moest. Ik moest er in.
Nu stond ik daar. De plek is magisch en donker. Ik liet me meevoeren door de slagen van de drum, de tonen van de muziek. Ik voelde het koude water op mijn voeten. Mijn ogen moesten wennen aan het donker, terwijl ik de ruimte afspeurde naar de plek waar ik was terechtgekomen. Mijn blik werd gevangen door een paar ogen die me aanstaarde, een beeld van een vrouw die ik niet kende. Of kende ik haar toch?

Al die tijd was mijn hoofd in verzet. Ik wilde het water niet in. Ik hou niet van koud water, maar ik wist, voelde in elk vezel van mijn lichaam dat ik geen keus had. Ik had niks te willen. Ik moest erin.
Dat ik dit met 3 prachtige dames, die me erg dierbaar zijn, mocht doen maakte het draaglijk. Verbonden als oud huisgenoten, vriendinnen, sisters stonden we hand in hand in het midden van de pool. Naakt en volledig in ons vrouw-zijn.

Het helende water was koud maar voelde zacht en vertrouwd. Langzaam wende mijn voeten aan de kou. Mijn lichaam wilde onder maar niet hier, waar het water zo ondiep was. Ik keek om me heen en het donkere gat schreeuwde om mijn aandacht. Ik werd er naar toe gezogen. Ik zocht verder. Dat donkere gat wilde ik niet in, hoe helend het ook mag zijn. Er was vast nog een andere plek met meer kaarslicht. Mijn oog viel op een tweede kleinere pool, waar ik me in liet zakken. Het verbaasde me hoe makkelijk mijn lijf aan de kou leek te wennen, maar met het moment dat mijn voeten de bodem raakten wist ik ook dat dit maar een tussenstop was.
De volgorde klopte maar het donkere gat bleef me roepen. Ik wist dat ik voor mijn eigen heling, hier als eerste van mijn sisters in moest gaan, maar ik bleef vertwijfeld staan.

Na een tijd die uren leek maar ik werkelijkheid maar seconde duurden, duwde ik mezelf uit de pool
en klom hoger, dichter naar het donkere zwarte gat. Angstvallig zocht ik naar houvast, iets van een lichtpunt, een referentie. Mijn ogen speurde het water af zodat ik een inschatting kon maken van de diepte, maar het enige wat ik zag was een zwarte gat. Ineens kwamen er als in een visioen groene, donkere, slijmerige monsters uit het water recht op me af. De angst overspoelde me, mijn adem stokte, mijn lijf verstarde, ik sta aan de grond genageld. Ik keek toe terwijl ik onder getrokken werd de donkere pool in, ik worstel met de wezens en probeer vanuit alle macht weer boven te komen. De wezens trekken me nog een keer terug, voordat ik me los worstel, de pool uitklim en de grot uitren. Ik weet dat ik na deze ervaring nooit meer terug ben geweest. Tot nu.

Nu sta ik daar. Mijn voeten staan aan de koude stenen genageld. Ik voel de oude paniek en twijfel, dan komt er vanuit mijn buik en krachtig gevoel in me opzetten: “Niet in dit leven”, denk ik en een oerkracht dwing me de eerste stap in het water te zetten. Ik zie nog niks. Alles is zwart, enge donkere wezens, proberen me te grijpen, maar ik weet dat dit mijn oude angst is. Ze hebben geen vat meer op me en met die realisatie ben ik ongrijpbaar.

Ik zet een volgende stap terwijl ik me stevig vasthoudt aan de zijkant van de rots. Ik weet niet hoe diep de stap zal zijn. De paniek vliegt me weer aan, mijn adem stokt, niet alleen van de kou maar puur van de angst. Die angst van niet weten wat daar ‘beneden’ is moet ik nu aangaan en ik realiseer me dat ik deze angst vaker in het leven tegenkom. Het ‘grote onbekende’, het ‘niet weten’, is soms al zo overweldigend dat ik al weg ben voordat ik er aan begonnen ben. Niet dit keer, denk ik en ik zet nog een stap. Langzaam schuif ik naar het midden van de pool. Mijn adem komt langzaam weer in een normaal ritme. Mijn lichaam ontspant zich. Ik neem een teug adem en ga kopje onder.

Ik kijk: de monsters die me net nog probeerden te grijpen verdwijnen. Het zwarte water wordt licht. Er is liefde en zachtheid.
Enthousiast en mede door de kou kom ik snel weer boven. Ik kan wel juichen: Yes, I did it! En terwijl mijn sisters de pool instappen voel ik de dankbaarheid door me heen stromen.

Dit moment had ik nodig. Deze poort mocht geopend worden. Moest geopend worden en alleen ik kon dit doen. Hier en op deze plek.

Ik kijk om me heen en dwing mezelf naar het meest donkere hoekje in de pool te gaan. Ik voel en onderzoek met mijn handen en voeten het steen.
Dan zegt iemand: “Marije je dochter wil er in”. Mijn kleine priesteres Aili kijkt me met grote enthousiaste ogen aan en ik til haar het water in. Terwijl ze haar hoofd in mijn nek legt, klemt haar kleine armpjes en beentjes stevig om me heen. Een nieuwe golf van liefde en dankbaarheid overspoelt me. Daar staan we dan: 3 generaties sisters in het ‘donkere’ helende water. Verbonden vanuit liefde.

Ik voel dat Aili ook onder mag en we zakken samen nog een keer het koude water in. Dat was het, alle sluiers worden losgelaten, net als de angsten en vastgezette overtuigingen.
Als Aili zich lekker laat afdrogen ga ik onder de koude straal staan die uit de muur komt.
Ik voel hoe het koude water op mijn hoofd terechtkomt. Links boven krijg ik een pijnscheut….weer die pijn….die pijn voelde ik de laatste dagen al, zelfs al voor mijn komt naar Engeland. Ik weet…. ik weet dat hiermee een nieuw hoofdstuk zich geopend heeft.
Als ik het water uitkom kan ik niet goed blijven staan. Het lukt me niet om me af te drogen, omdat het elke keer voelt alsof ik omval . Mijn sister pakt haar drum en ik draai en draai om te voelen wat er gebeurt en waar ik mijn balans kan vinden. Ik voel dat de pool me nog trekt, net als de nis daar precies tegenover.

Ik kijk naar het beeld dat in een nis staat. De ogen vertellen me iets. Alles wordt vaag, alleen de ogen zijn scherp. De sluiers worden gelift. Ik zie, hoor en voel de boodschap. Ik begrijp het nog niet, maar ik weet dat mijn systeem het heeft ontvangen. Het is een kwestie van tijd voor mijn bewustzijn het zal snappen. Ik dank het wezen dat tot me kwam. Haar ogen lachen. Ze is blij dat ik de boodschap heb ontvangen. We knikken naar elkaar en dan is het klaar. Alles krijgt zijn scherpte weer terug en mijn lichaam heeft zijn balans weer gevonden. De kou- en pijnplek op mijn hoofd is verdwenen en ik voel hoe mijn lichaam nagloeit.

 
Mijn reis is begonnen.